اشعار

انگـار سـرنـوشـتِ مـا را جدا نـوشـتند            یـا آرزوی من را بـر بـاد‌هـا نـوشـتـنـد

امروز بِینِ این دشت مرگِ مرا نوشتند            آنان که مـقـتـلت را در کـربـلا نوشتـند

ای هستی‌ام بگو که هستی به خواب، زینب

برخـیز مرکـبت را از کـربـلا بگردان            بـگـذار یـا بـمـیـرم یـا راه را بـگـردان

هجران بلای ما شد یا رب بلا بگردان            خیمه مزن به صحرا حکمِ قضا بگردان

تا جان نداده پیشت از اضطراب زینب

فـهـمیـده‌ام کـجـایی از نـالـه‌های زهـرا            من های‌های گِـریَـم با وای وایِ زهـرا

فـهـمـیده‌ام کجـایی از جایِ پـایِ زهـرا            آنجاست جایِ گودال آنجاست جای زهرا

نـگـذار تـا گـذارد پـا بـر تُـراب زیـنب

از حال بُـرده ما را هـولِ سـپـاه دشمن            تـرسـیده‌انـد طـفـلان پیـش نگـاه دشمن

جـمع حـرامـزاده حـجـم سـلاح دشـمـن            پیـداست خـیـمۀ ما از خـیـمه‌گـاه دشمن

می‌خـواهد از لبانت تنهـا جـواب زینب

می‌ترسم ای برادر از چشمِ آن کمانگیر            از شومیِ حـرامی از شعبه‌های آن تیر

از خنجران عریان از تـشنگیِ شمـشیر            بی‌اختیار خوردم بر خاک، دستِ من گیر

عباس‌جان نخواهـد اینجا رکاب، زینب

ای کاش می‌نوشتی ما شیرخواره داریم            یا دختران کوچک در این عِماره داریم

در محملی عروسی با گـاهـواره داریم            نه پـایِ راه رفـتـن نه راهِ چـاره داریـم

اینجا نمان نگردد رویش خضاب زینب

لبهـای ما از امروز از آفـتاب خُشکـید            هـر قـدر آب آمد مثـل سـراب خُـشکـید

تا دید حجم لشکر از اضطراب خُشکید            برگـرد ای برادر شـیرِ رُباب خُـشکـید

دلشـوره دارد از او از قحـط آب زینب

اینسوست خار تشنه آنسوست آبِ جاری            اینسوست تاولِ پا آنسوست زخمِ کاری

یک مرد باشد ای کاش در قحط یار و یاری            از حرمله بـپـرسـد نـامـرد بچه داری؟

می‌تـرسد از شکارِ طـفـل رُبـاب زینب

من که نرفـتـه بودم  جز مـجـلس زنـانه            بـرگـرد تـا نــبـیـنـم دشـنـام و تـازیـانـه

بگـذار تا گـلـویت بـوسـم به این بهـانـه            سـر می‌بُـرنـد اینجا از پـشت، نـاشـیانه

خانه خـراب زینب خـانه خـراب زینب

دلا! بسوز که هنگام اشک و آه شده‌ست            دو مـاه، جامهٔ احرام ما، سیاه شده‌ست

نگـاه مضطرب دختری، به روی پدر            طـلـوع عاطـفـه از اوّلِ پگـاه شده‌ست

بـرای آن‌کـه بـگـیـرنـد کــودکـان آرام            حسین، سایهٔ پر مهر خیمه‌گاه شده‌ست

«حبیب» می‌رسد از راه تشنه‌لب، هرچند            حجـابِ آینه، گرد و غبار راه شده‌ست

قیامت از عطشِ دیدنِ حسین به پاست            به هرکه می‌نگری، تشنهٔ نگاه شده‌ست

عجب ز کودک و گهواره نیست در این دشت            ستاره، هـمـسفـر آفـتاب و ماه شده‌ست

از آن‌که ساغر «اَحلی مِنَ العسل» دارد            بپرس، از چه زمان، عاشقی گناه شده‌ست؟

جمال ساقی لب‌تشنگان، در این عرفات            هـزار مـرتـبه با مـاه، اشـتـباه شده‌ست

گرفته راه نفس را به دشمن از چپ و راست            دلاوری که عـلمدار این سـپاه شده‌ست

میان معـرکه پـیچـیـده، بـوی پیرهـنش            مگر که یوسف زهرا اسیر چاه شده‌ست؟

زمین به لرزه درآمد، زمان گریست، مگر            حـسـین وارد گـودال قـتـلگاه شده‌ست؟

صـدای بـال زدن‌های خـسـتـه مـی‌آیـد            کـبـوتر حـرم ای وای بی‌پـناه شده‌ست

چه جای حیرت از این رنگِ ارغوان غروب            «شفق» به خون گلوی علی گواه شده‌ست

در کوچه وقتی سنگ‌ها بر صورتم خورد            خـیـلی برای خـواهـر تو گـریه کردم

در ازدحــام کـوچـه‌هـای کـوفـه یــادِ            اهل و عیالِ مـضطـر تو گریه کردم

تـا مــادران را در بـرِ اطـفــال دیـدم            یـاد ربـاب و اصـغـر تو گـریه کردم

وقـت اذان ظـهـر دلـتـنـگ تـو بــودم            یــاد اذان اکــبــر تــو گــریــه کـردم

گفتم به طوعه که نرو در پشت آن دَر            با روضـه‌های مـادر تو گـریه کـردم

تا کاخ آن ملعـون مرا با زجر بردند            مـردانـه پـای دخـتـر تو گـریه کـردم

در زیـر لـب گـفـتـم به قربان سر تو            از بام اینجـا بر سـرِ تو گـریه کـردم

اینجـا میا که آب هم فکـر لبت نیست            لب‌تـشـنه یـاد حـنـجـر تو گریه کردم

یک سال گریه کردم، یک ماه را ببینم            عرض ادب دوبـاره؛ اربـاب نـازنـیـنم

این چند روز آخر، عمری به من گذشته            عشق است و اضطرابش، من عاشق همینم!

آغـوش باز کردی، ما را بغـل گـرفتی            یعنی مـیان هیئت، پیـش تو می‌نـشـیـنم

از کودکی برایت، زنجـیر می‌زدم من            ای عشق اول من! ای عشق راستـینم!

هر سجده‌ای که کردم، خون تو بانی‌اش بود            با گـریه بر غـم تو، شد اسـتـوار دیـنم

یک‌ جمله است ایمان گریه برای ارباب!            گـریه کن تو هستم، پس جزء مؤمنـینم

با گریـۀ رفـیـقـان، شـسـتـند نـامه‌ام را            برکت ز دوستان بود، من نیز خوشه‌چینم

خوب است روزگارم، پیش تو گرمِ کارم            در روضه‌ات عـزیزم! در جنت برینم

آب و گِلم حسین جان! مخلوط با گِل توست            من اهل کـربـلایـم، آنجاست سرزمـینم

بر نیزه تکیه دادی، گفتی که یار من کو؟!            لـبـیـک گـفـتـه‌ام من، با نـالـۀ حـزیـنـم

ســلام ای طـلـوعِ هـلالِ شکـسـتـه            تو ای فجرِ قرآنِ در خـون نشـسته

چنان در پسِ غم پُر از بُغض و آهی            نـشد بـاورم که تو آن روی مـاهی

الا ای هـلالی که هـم رنگِ خـونی            ز داغِ شـقـایـق چِه مـسـت جـنونی

شـده قــامـتـت از غـمِ کـربـلا خــم            چو دریا شدی موجی از هـالۀ غـم

سلام ای قـدم های خـورشـید عـالـم            حسین ای همه شور و حالِ محـرم

گِلِ جانِ ما را ز خـونت سرشـتـند            به بـزمِ ولایت مـحـبـت نـوشـتـنـد!

صیحه‌ای فاطمه زد شیونِ عالم برخواست            خیمه از اشک زد و بیرقِ ماتم برخواست

باز هم پـیـرهن خـونی‌اش آویـخـتـه شد            مادرش ناله زد و دادِ محرم برخواست

مُشتی از تربتِ گودال به سر ریخت حسن            از لب فاطمه تا وای حـسینم برخواست

آستان بوسیِ هر تکیه مقامیست شریف            هرکه زد بوسه بر این خاکِ معظم برخواست

دَم کشیده است نـشـسـتم به بـساط چایی            که به پیشش به ادب چشمۀ زمزم برخواست

رحمتِ واسعـه‌ای زیر پرش ما را بُرد            تا حسین از جگرِ مردمِ عالم  برخواست

روضـۀ کـربـبلا مجلس اجدادی ماست            بینِ این روضه نشست آدم و آدم برخواست

به فدای غـمِ او که نفَـسِ عـاشـقی است            هرکه این عشق چشید از جگرش غم برخواست

آی ای قـوم ببـیـنـید هنوز عـریان است            ضجۀ خواهری از یک تَنِ درهم برخواست

ســلام فـلـسـفــۀ چــشــم‌هـای بـارانـی!            ســـلام آبــروی سـجـده‌هـای طــولانـی

بیا که ما همه چـشم از گـناه می‌پـوشیم            چرا تو این همه از خلق رو بپوشانی؟

چـقـدر بـر سـر بــازارهـا قــدم زده‌ای            که یک معـامله سر گـیرد از مسلـمانی

چـقـدر موقـع قـحـطی صدا زدیم تو را            و یـادی از تـو نـکـردیـم در فــراوانـی

قـــرار بــود بــســازیــم خــانــۀ دل را            چه شد که ساخته شد خانه‌های اعیانی؟

چه عهدها که پس از هر دعای عهد، شکست            چه نـدبـه‌ها که نشد موجـب پـشـیـمانی

اضافه شد به غم تو چقدر سال به سال            و ما چـقـدر گـرفـتـیـم بی‌تـو مـهـمـانی

چقدر در پی ما گشته‌ای چراغ به دست            مـیــان هـمـهـمـۀ کـوچـۀ چــراغــانــی

نه روضه‌هـای مـحـرم تو را تـسلا داد            نه شاد کـرد تو را جـشن‌های شـعـبانی

خودت بیا بنشین و بخوان و اشک بریز            خودت خطیب، خودت مستمع، خودت بانی

بخوان که روضه از آن حنجره شنیدنی است            بـه لـهـجـۀ عــربـی، بـا زبـان قــرآنـی

بگـو چگـونـه به هـنگـام آب نـوشـیـدن            همیشه می‌رسی از تشنگی به حـیرانی

فدای سـرخـی چـشم سـیاه تو که هنوز            درون گـودی مـقـتـل نـمـاز می‌خـوانی

از جهانی که پُر از تیرگی ما و من است            می‌گریزم به هوایی که پُر از زیستن است

می‌گریزم به جهانی که پُر از یکرنگی‌ست            به جهانی که پُر از گریه‌کن و سینه‌زن است

به همان‌جا که نـفـس قـیـمت دیگر دارد            اشک‌ها دُرّ نجف، سینه عقیق یمن است

به همان‌جا که در آن باد صبا بسته دخیل            به عـبایی که پُر از رایحۀ پنج تن است

چه خراسان چه مدینه چه عراق و چه دمشق            هر کجا پرچم روضه‌ست همان‌جا وطن است

دم من زنـدگی و بـازدمـم زنـدگی است            تا که روی لب من ذکر حسین و حسن است

قـلـب آن است که لـبـریـز مـحـبت باشد            تا ابـد خـانـۀ اولاد عـلی قـلـب من است

من به غـم‌های تو محـتـاج‌تر از لبخـندم            من به این ناله به این اشک، ارادتمـندم

کوچه پس کوچه خیابان به خیابان همه تو            قـطـره‌ام بـاز به دریـای تو مـی‌پـیـونـدم

دائـمـاً ذکـر تـو‌ را زیـر لـبـش می‌گـوید            هـم‌صـدا با هـمـۀ سـیـنـه‌زنـان سربـنـدم

عشق دنیای عجیبی‌ست؛ که با بودن آن            از غـم و سـوخـتن و آه شدن خـرسـنـدم

پـای داغـت هـمۀ هـسـتی من می‌سـوزد            و چه خوش‌بخـتم اگر دانه‌ای از اسپـندم

«یَومَ تَبـیَضُّ وُجوهٌ» اثر روضۀ توست            با همین آیه چه خوب‌ است که بشناسندم

هستی ندیده است به خود ماتم این‌چنین            کی سایه‌ای شد از سر عالم کم این‌چنین؟

وقتی در آن غروب «دل سنگ آب شد»            دیگر عجیب نیست دل من هم این‌چنین

حالا که شعر شعله‌ور از داغ نینواست            بایست ابـر شـعـر بـبارد غم این‌چنین:

حـافـظ! ولی‌شـنـاس نـبـودند کـوفـیـان!            سعـدی! چرا شـدنـد بـنـی‌آدم این‌چنین؟

«باز این چه شورش است» به دشت غزل وزید            تا بـوی محـتـشم بدهد شعـرم این‌چنین

انگـشـترت اگر شده انگـشت بر دهان            باور نـداشت بـذل کـنی خاتم این‌چنین

داغ تو در سـراچـۀ قـلـبـم چه می‌کـند؟            در این فضای کم غم عالم چه می‌کند؟

دل موکـبی‌ست وقف پذیرایی از غمت            در مـوکـبـم امـیـر دو عالم چه می‌کند؟

چشمی که از شنیدن نام تو اشک ریخت            در روضه‌ها و مجلس ماتم چه می‌کند؟

اشـکی که آتـش دل مـا را فـرو نـشاند            پـیـداست با لـهـیـب جـهـنم چه می‌کند!

آن‌کس که صبح و شام برای تو خون گریست            با رؤیـت هـلال مـحـرم چـه مـی‌کـنـد؟

زینب رشیده بود و کـنار غـمت خـمید            پس مـادر تو با کـمـر خـم چه می‌کند؟

احمد که تاب دیدن بغض تو را نداشت            با دیـدن مـصـیبت اعـظـم چه می‌کـند؟

نوح و خلیل و موسی و عیسی چه کرده‌اند؟            یا رب ببـیـن پیـمـبـر خاتم چه می‌کند؟

در قـتـلـگـاه تـو دل درنـدگـان شکست            تـنـهـایـی تـو بـا دل آدم چـه مـی‌کـنـد؟

چـشـمانم از خجـالـت لب‌هایت آب شد            در دشت خشک، قطرۀ شبنم چه می‌کند؟

بیش از هزار و نهصد و پنجاه و چند گل!            با لاله‌زارِ زخـم تو مرهـم چه می‌کند؟

شادی هر دو جهان بی‌تو مرا جز غم نیست            جـنّت بی‌تـو عـذابش ز جهـنم کم نیست

در دم مـرگ اگـر پـا به سـرم بگـذاری            عمر جاوید به شیرینی آن یک‌دم نیست

تا خـدایی خدا هست، لوای تو به پاست            زآن‌که جز دست خدا، حافظ این پرچم نیست

هـم خـدا دانـد و هـم عـالـم و آدم دانـنـد            که به جز رایت عشق تو در این عالم نیست

ملک هستی همه ماتمکدۀ توست حسین            جایی از ملک جهان خالی از این ماتم نیست

گوهر اشک عزای تو به هر کس ندهند            اهـرمـن را شـرف داشـتن خـاتـم نیست

گـریه بر پیکـر مجروح تو باید همه دم            که جراحات تنت را به از این مرهم نیست

تو به جا ماندی و ظالم اثرش هم شد محو            پایۀ ظلم که در دار جهـان محکم نیست

سائل توست کسی کز تو، تو را خواهد و بس            آن‌که شد طالب تو در طلب دِرهم نیست

داد مظلـومی تو مُلک خـدا را پُـر کـرد            عالمی نیست که با یاد غمت، دَرهم نیست

بـیـهـوده بود آن نـامـه‌ها، آن ادعـاهـا            رنـگی ندارد غیرِ نـنـگ اینجا حـناها

از هرکه زد سنگم به سینه، سنگ خوردم            ای بـی‌وفـاهـا، بـی‌وفـاهـا، بـی‌وفـاهـا

انگار تنها خونِ دل خوردن در این‌جاست            مـثـل امیـرالـمـؤمـنـیـن تـقـدیـر مـاهـا

هـستـند در کـوفه همه چشم انتظارت            سرنیـزه ها، شمـشیرها، حتی عصاها

فکـری برای فـاطـمـه‌هـای حـرم کـن            قـنـفـذ فـراوان است در این بی‌حـیاها

حـالا کـه اسـمـاعـیـل آوردی خـلـیـلـم            بایـد که باشد هـمـرهت، حـتماً عـباها

در علقمه، در کربلا، در کوفه، در شام            این حـج نـدارد یک مـنـا، دارد مـناها

در پیـش زهـرا آبـرویم رفت ای وای            من بـاز کـردم پـای زینب را کجـاهـا

از چـشمِ شورِ شهـر كـوفه آخرش افتاد            در كوچه اوّل پيكرش، بعدش سرش افتاد

بالَـش به عـشـق مـادر اربـاب در آتـش            اوّل حسابی سوخت و بعدش پرش افتاد

با اينكه می‌لـرزيـد از فـردای زيـنـب‌ها            لرزه به كـوفه از دمِ "ياحـيـدرش" افتاد

"روز نُهُم" مسلم اسير خدعه‌هاشان شد            "روز دهم" هم زير سُم‌ها دخترش افتاد

شكر خدا او زودتر از بچّـه‌هايش رفت            اربـاب ما كه پـيـش جـسم اكـبرش افتاد

از اسب خود افتاد وقـتی در دل گـودال            در خيمه با صورت گمانم خواهرش افتاد

با قطره قطره خون، هـوادار تو هستم            تا آخـرین لحـظـه گـرفـتـار تو هـسـتـم

ایـن زنـدگـانـی را بـدهـکـار تو هـستم            در کـربـلا بـاشـم، عـلـمـدار تو هـسـتم

من نخلم و ترسی ز داسم نیست هرگز

از فـتـنـۀ کـوفـه هـراسـم نیست هـرگز

از پـا نـیـفـتـم، گـرچـه غـرق دردم آقا            جــانِ سـپــاهـی را بـه لـب آوردم آقــا

هـر کـار از دسـتـم بـر آمـد کـردم آقــا            بـر هـم نـریـزم کـوفـه را نـامـردم آقـا

سـیـنـه سـپــر، مـرد نـبـرد هـر بـلایـم

مـن از بــرادرزاده‌هـای مـرتـضــایــم

کوفه به‌جای عهد و پیـمان جنگ دارد            کوفه هـزاران خـدعـه و نیـرنگ دارد

ساز و دف و تنبور و ساز و چنگ دارد            قــد تـــمــام کـــاروانـت ســنــگ دارد

خونم به جوش آمد ولی دستم به بند است

دیشب شنیدم قـیـمت خلخـال چند است

گـریه کـنـد برای تو بی‌اخـتـیار، چـشم            بخشید از این جهت به بشر کردگار، چشم

نـذر نـگـاه سـوی تو می‌شد تـمـام‌شـان            گر داشت نوکر تو هزاران هزار چشم

کـمـتر شـود از آتـش دوزخ هـراس او            هر قـدر بـیـشـتـر بـشـود آبـدار، چـشم

لطـفـاً زمـان مرگ قـدم‌رنـجـه کـن بـیا            چشمش به راه توست میانِ مزار، چشم

گـفـتـند به وضوح نـظر می‌کـنی به ما            هرگاه می‌شود وسط روضه تار، چشم

وقـتی شـنـید زخـم تـنت بی‌شـمار بـود            خون گریه کرد پای غمت بی‌شمار، چشم

مـی‌دیـد ذرّه ذرّه تـنت را به هـر کـجـا            در قتلگاه هرچه که می‌کرد کار، چشم

زینب تمـام راه نـگـاهش سوی تو بود            او بـرنداشت از تویِ نیـزه سوار، چشم

نـزدیک‌تـری از رگِ گردن به گدایت            مـائـیم و طـوافِ حـرم کـرب و بلایت

هر جای جهان می‌نگرم نام تو آنجاست            از هر نظر انگـار شـبـیـهی به خدایت

گـشـتـیـم تـمـامی جـهـان را و نـدیـدیم            شیرین‌تر و دلچسب‌تر از شور عزایت

در روز قیامت که جهان دور تو جَمع‌ست            بـگـذار که مـا نـیـز بـیـفـتـیـم به پـایت

بگـذار که من نـیـز گـرفـتـار تو بـاشم            یک جرعه بنوشان به من از جام بلایت

پَرسوخته چون فطرس و دل‌سوخته چون حُر            مـن آمــده‌ام بــاز بـه امـیــد عـطـایـت

ای آن‌که جهان تکیه به دستان تو داده‌ست            حالا چه شده تکیه زدی خود به عصایت؟

با خوود و سپر رفت به میدان علی‌اکبر            از مـعـرکه برگـشت ولی بـین عـبایت

دیـدنـد مـلائک هـمگی گـوشـۀ گـودال            آغـوش گـشـوده‌سـت خـداونـد بـرایـت

بر نیزه شدی قاری قرآن، چه شکوهی            ای آنکه دل از فاطمه می‌بُرد صدایت

سـفـرۀ مـاه عــزا، خـوان ابـاعـبـدالله            بــاز عـالـم شـده مـهـمـان ابـاعـبـدالله

لک لبیک حسین از همه‌سو می‌شنوم            فـاطـمـه داده فــراخــوانِ ابـاعـبـدالله

آمده بـزم پـسر را سر و سامان بدهد            مـادری بی سـر ‌و ‌سـامـانِ اباعـبدالله

خیمه برپاست، عزادار چقدر آمده‌است            ای بــنــازم بـه مــحـبـانِ ابـاعـبـد الله

همگی سر به گـریبانِ غـم غربت او            هـمـگـی سـائـل احـسـانِ ابـاعـبد الـله

این جوانان که همه گریه‌کن و سینه‌زنند            هـمـه قــربــان جــوانــانِ ابـاعـبـدالله

بـوی پـیـراهن خـونـین کـسی می‌آیـد            عـرش را کـرده پـریـشـانِ ابـاعبدالله

با لبِ تشنه، لبِ بام سفیرش می‌گفت            به فـدای لـب عـطـشـانِ ابـاعـبـد الـله

تن‌مسلم که زمین خورد، صدا کرد: «حسین»            سـرش افـتـاد بـه دامـانِ ابـاعـبـدالـله

وقتی همه‌جا شُهره به عنوان تو باشیم            باید که فقط ریزه‌خـور خوان تو باشیم
دامن نکش از دست گـداهای گـرفـتار            بگـذار کـمی دست به دامـان تو باشـیم

خیرالعمل این است که ارباب تو باشی            ما هم یکی از مُـزد بگـیران تو بـاشیم
فردای قـیامت خبر از دربـدری نیست            امروز اگر بی‌سـر و سامـان تو باشـیم
در سـیـر مـقـامـات پی گـوهـر اشکـیم            ما چله نـشـسـتـیـم که گـریان تو باشیم
اسلام بنا بر «لک لبیک حسین» است            ما نیز بـنـا شد که مـسـلـمـان تو باشیم
گویی که ابالفضل دعاگوی لب ماست            هر جا که به یاد لب عطشان تو باشیم
ما یـاد گـرفـتـیم که در روضۀ گـودال            آشـفـتـه‌تر از زلف پـریـشـان تو باشیم

آن روز که به داغ غـمـت مبـتلا شدیم            دل خـون‌تـر از شقـایق دشت بلا شدیم
ما یادمان که نیست ولی راستی حسین            بـا درد غـربـت تـو کـجـا آشـنـا شـدیـم

ممـنـون از اینـکـه آمدی آقای ما شدی            ممنون از اینکه نوکر این خانه ما شدیم
شکر خدا که فاطمه ما را خریده است            شکـر خـدا که خـرج بـساط شما شدیم
عـزت‌سـرای مـاسـت عـزاخـانـه شـما            با گـریـه بر تو بـود عـزیز خـدا شدیم
ما را خدا به عشق تو می‌بخشد عاقبت            ما عاقبت بخـیر تو در روضه‌ها شدیم